Δωράκια από τη Βυτίνα και τρία κεράκια.

Το Πάσχα του 2005 βρεθήκαμε για πέντε μέρες οικογενειακώς στην Αρκαδία. Τότε κάναμε και την πρώτη μας επίσκεψη στη Βυτίνα, 38 χλμ. από την Τρίπολη.  Ο καιρός όμως ήταν βροχερός ως όφειλε, Μ. Παρασκευή βλέπετε, κι έτσι δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε σε κανένα από τα πανέμορφα χωριά του Μαίναλου. Τα διασχίσαμε αργά με το αυτοκίνητο και είδαμε μόνο τις κεντρικές πλατείες τους. Από τότε βρεθήκαμε άλλες δυο φορές στην Τρίπολη, χωρίς όμως τα παιδιά, κι έτσι δεν κάναμε την εκδρομή στο Μαίναλο που μου είχε μείνει απωθημένο! Όταν όμως την προηγούμενη εβδομάδα μού πρότεινε ο καλός μου να κατέβω μαζί του για τρεις μέρες στην Τρίπολη, φαντάζεστε  ποια ήταν η πρώτη μου σκέψη... η Νίκη και το Ονειροποιείο  της, φυσικά!  Έτσι λοιπόν βρέθηκα το προηγούμενο Σάββατο να απολαμβάνω το καφεδάκι μου στην πλατεία της Βυτίνας, παρέα με την Νίκη και τον άντρα της. Τα παιδάκια τους δεν είχα τη χαρά να τα γνωρίσω, ήταν στην γιαγιά τους, θα ξαναπάω όμως, οπότε θα γίνει κι αυτό.  Η γνωριμία μου με τη Νίκη δεν ήταν τίποτα λιγότερο απ' ό,τι είχα φανταστεί. Όσες φορές είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο, θυμάμαι την εντύπωση που μου είχε κάνει η γλυκιά και ήρεμη φωνή της.  Γλυκιά φωνή, γλυκός άνθρωπος... είχα σκεφτεί τότε και δεν έπεσα έξω.  Δυο ώρες καθίσαμε παρέα κι ήταν λες κι ήμασταν φίλες από παλιά. Και τι δεν είπαμε! Είχα βέβαια και τη χαρά να δω από κοντά τις δημιουργίες της Νίκης, αφού το κατάστημα που διατηρεί με τον άντρα της είναι στην πλατεία, κι έχω να σας πω πως δεν μας δείχνει ούτε το ένα εκατοστό απ' όσα φτιάχνει. Και εννοείται φυσικά πως τα χειροτεχνήματά της δεν υπολείπονται καθόλου σε γούστο και φαντασία από τα έτοιμα που διαθέτει το κατάστημα. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα από τα γούρια, όλα από τα χεράκια της κι ούτε ένα ίδιο με κάποιο άλλο! Κι όπως ίσως φαντάζεστε, δεν έφυγα με άδεια χέρια!  Τα δωράκια μου, όλα χειροποίητα, τα βλέπετε στην πρώτη φωτο και στις δύο επόμενες: Δύο μπουκάλια κρασί που έχει φτιάξει ο άντρας της, το ένα μπουκάλι το φιλοτέχνησε η φιλενάδα μας με αμπελόφυλλα, ένα μπουκάλι με κλαδί ελιάς για να βάζω μέσα το λαδάκι μου, και δυο σελιδοδείκτες για τα κορίτσια μου, με την Άννα και τη Λόλα από το αναγνωστικό του δημοτικού της γενιάς μου. Το κρασί θα περιμένει το επόμενο οικογενειακό γεύμα, όσο για τη Λόλα και την Άννα, μετά τη φωτογράφιση κρύφτηκαν στα πρώτα βιβλία που βρέθηκαν μπροστά τους. Ντροπαλά τα κορίτσια!

Νίκη μου, τη χάρηκα πολύ τη συνάντησή μας! Και χάρηκα επίσης που επαληθεύτηκε η άποψή μου

σχετικά με το διαδίκτυο. Έχει δύο όψεις, όπως και τα νομίσματα. Με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να απομονώσει τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, μπορεί και να τον φέρει κοντά σε άλλους ανθρώπους, ενδιαφέροντες κι αξιόλογους. Είναι καθαρά θέμα χρήσης. 

Πίνοντας τον καφέ μας με τη Νίκη, "τσίμπησα" και tip για decoupage σε κερί: Τοποθετούμε τη χαρτοπετσέτα γύρω από το κερί, το τυλίγουμε μετά με λαδόκολλα, εγώ τη στερέωσα με σιλοτέιπ όπως τα πακετάκια, ξαπλώνουμε το κερί επάνω σε χαρτί κουζίνας για να μη λερώσουμε και μετά το φυσάμε από πολύ κοντά με το σεσουάρ στη ζεστή σκάλα. Η λαδόκολλα γίνεται διάφανη σιγά-σιγά όσο ζεσταίνεται το κερί  κι' έτσι ενσωματώνεται η χαρτοπετσέτα. Κυλάμε το κερί επάνω στο χαρτί μέχρι να το φυσήξουμε ολόκληρο κι έπειτα αφήνουμε λίγο να κρυώσει. Ανοίγουμε τη λαδόκολλα κι έχουμε το αποτέλεσμα που βλέπετε. Δεν είναι δύσκολο. Αυτά τα κεριά είναι η πρώτη μου απόπειρα κι ομολογώ πως ενθουσιάστηκα. 

Σημείωση: Νίκη, μπορείς σε παρακαλώ να αναφέρεις ποια κοπέλα σού έδωσε το συγκεκριμένο tip, γιατί εγώ δεν συγκράτησα το όνομά της και θα ήθελα πολύ να την ευχαριστήσω.

Update: Βρέθηκε η πηγή της ιδέας! Είναι το ιστολόγιο "Δημιουργία" της Κατερίνας κι εδώ είναι ο σύνδεσμος με τις οδηγίες, πολύ πιο κατατοπιστικές από τις δικές μου.  Κατερίνα, ένα ιδιαίτερο "ευχαριστώ" από εμένα!