less is more and simple is great



Σάββατο 23 Απριλίου 2011

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!


Μ. Σάββατο απόγευμα κι όπου να 'ναι τελειώνω και με τα ψωμάκια για το αυριανό τραπέζι! Αρκετό τρέξιμο μέχρι την τελευταία ώρα κι ελάχιστος χρόνος για να σας επισκεφθώ και ν' ανταποδώσω τις ευχές, οπότε σας εύχομαι κι εγώ από εδώ. Να περάσετε όμορφα τις γιορτές με τις οικογένειές σας, με συγγενείς και φίλους που αγαπάτε και με το καλό να τα ξαναπούμε στη "γειτονιά" μας!

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Και ζήσαν αυτοί καλά...

Ένα ιδιαίτερο δώρο είναι η σημερινή μου ανάρτηση, ένα καδράκι που έφτιαξα με πολύ μεράκι και με ακόμα περισσότερη αγάπη. Ο τίτλος παραπέμπει σε παραμύθι και το ζευγάρι της φωτογραφίας μοιάζει να είναι πραγματικά ευτυχισμένο, δε συμφωνείτε; Οι γατούλες μου θα μπορούσε να έχουν μόλις συναντηθεί και ν' ατενίζουν με ενωμένες τις μουρίτσες τους το κοινό τους μέλλον.  Ίσως όμως να βρίσκονται ήδη πολλά χρόνια μαζί και ν' αναπολούν τις ευτυχισμένες στιγμές από το παρελθόν τους. Ισχύει το δεύτερο, μια κι οι γατούλες μου δεν είναι παρά οι γονείς μου που στις 24, την Κυριακή του Πάσχα δηλαδή, συμπληρώνουν αισίως 45 χρόνια κοινής πορείας στη ζωή, γεμάτα με όλες τις γλυκές και πικρές στιγμές που συνεπάγεται ένα τόσο μακρύ διάστημα. Τους εύχομαι να συνεχίσουν ν' ακουμπάνε ο ένας στον άλλον με αγάπη κι εμπιστοσύνη για πολλά χρόνια ακόμη!


Η αλήθεια είναι πως με παίδεψε αρκετά το κάδρο, όχι τόσο οι γατούλες μου, όσο η κορνίζα τους, αλλά τελικά κατάφερα να τις δω όπως τις είχα φανταστεί. Οι γάτες είναι από βαρύ πηλό, τον οποίο έκοψα σύμφωνα με το πατρόν, το κάδρο είναι χοντρό κόντρα πλακέ θαλάσσης 28,5cm Χ 30cm , και η αυτοσχέδια κορνίζα είναι ύφασμα βουτηγμένο σε ατλακόλ, το οποίο έβαψα με χρυσό ακρυλικό, αφού στέγνωσε. Το μαύρο χρώμα όπως κι αυτό του φόντου είναι ακρυλικό. Τα μουστάκια είναι κομμάτια από μαύρη ντίζα και τα περιλαίμια από καφέ δερματάκι. Δυστυχώς δεν έβγαλα φωτογραφίες καθ' όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, γιατί ήμουν αρκετά λερωμένη και μόνη, αν όμως θέλετε να ρωτήσετε οτιδήποτε, μη διστάσετε. Να πω βέβαια πως είναι η πρώτη μου απόπειρα σε κάδρο με πηλό, οπότε ίσως θα έπρεπε να απευθυνθείτε στα πιο έμπειρα κορίτσια της "γειτονιάς", στις "συνήθεις υπόπτους" δηλαδή!

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Πασχαλινές λαμπάδες πέρσι και φέτος, και ένα παιχνίδι...

Πέρσι δοκίμασα για πρώτη φορά να φτιάξω μόνη μου τις λαμπάδες του Πάσχα, κι επειδή τότε ακόμα δεν είχα καμία σχέση με τον κόσμο των ιστολογίων, ούτε που μπορούσα να φανταστώ πόσες ιδέες κυκλοφορούσαν λίγα μέτρα πιο μακριά... στο pc μου! Χρησιμοποίησα λοιπόν απλά υλικά, ξύλινες καρδούλες, λουλουδάκια από πολυμερικό πηλό που αγόρασα έτοιμα και κόλλα σιλικόνης, κρύα,  και ιδού το αποτέλεσμα:  Διπλά και μονά λαμπαδίνια για τέσσερα κορίτσια μεταξύ 17-22 και μια γαλάζια μ' έναν ξύλινο πρίγκηπα για έναν μικρούλη 7 χρόνων. Τη συγκεκριμένη φωτογραφία την ανέβασα όταν έφτιαξα το ιστολόγιό μου, αλλά ήταν εκτός εποχής, άρα και ενδιαφέροντος.

Φέτος αποφάσισα να φτιάξω κάτι διαφορετικό και να τι μου προέκυψε:


Τα παπουτσάκια είναι μπρελόκ, οι κορδέλες είναι δύο, η μια επάνω από την άλλη, μια φαρδιά και μια πιο στενή, σε χρώμα άσπρο-ροζ και γαλάζιο-άσπρο αντίστοιχα, και οι χάντρες είναι περασμένες σε λεπτό κορδονάκι που χρησιμοποιούμε για κοσμήματα. Το ροζ κερί έχει ελαφρύ σχέδιο που ίσως δε φαίνεται καλά στη φωτογραφία. Κόστος υλικών: 4,5 Ευρώ για τις φετινές, 3,5-6 Ευρώ για τις  περσινές.

Και αφού τελείωσα αισίως τις λαμπάδες, ώρα για το παιχνίδι που με κάλεσε να πάιξω η Νίκη.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

1. Τι παραγγέλνεις στα Starbucks;
Διπλό Ελληνικό στο παραδοσιακό μπρίκι, με γλυκάκι κουταλιού βύσσινο σερβίρουν στα Starbucks; Γιατί στο μικρό τόπο που μένω, μας κακομαθαίνουν!
2. 'Eνα αντικείμενο από τη ντουλάπα σου χωρίς το οποίο δεν μπορείς να ζήσεις.
Η φωτογραφική μου μηχανή. Ναι, την έχω στη ντουλάπα μου!
3. Τι είναι αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα γνώριζαν γιά σένα;
Το υποκοριστικό με το οποίο συνηθίζουν να με φωνάζουν οι πολύ δικοί μου άνθρωποι, κατάλοιπο της εποχής που η αδερφή μου δεν μπορούσε να προφέρει ολόκληρο το όνομά μου. Στην εφηβεία με ενοχλούσε, τώρα τους διορθώνω όταν το ξεχνούν!
4. Ονόμασε κάτι που θα ήθελες να κάνεις πριν πεθάνεις.
Να έχω ΖΗΣΕΙ!
5. Μιά τροφή χωρίς την οποία δεν μπορείς να ζήσεις.
Το καλό κρασί.
6. Μιά φράση που χαρακτηρίζει τον τρόπο που ζεις.
Ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου. (Δεν το καταφέρνω πάντα, αλλά προσπαθώ να το θυμάμαι...)
7. Ποιό είναι το τραγουδι που ακούς περισσότερο στο i Tunes.
Αυτή την εποχή, Tarrango (Club Des Belugas)
8. Tι στυλ θεωρείς ότι έχεις;
Με τζιν, λευκό πουκάμισο και snickers είμαι ο εαυτός μου.
9. Αγαπημένος σου αριθμός
Ο αριθμός εννέα.
10. Δύο χόμπι σου.
Φωτογραφία, γράψιμο.
11. Δύο χαρακτηριστικά που μισείς ή σε ενοχλούν.
Αχαριστία, αδιαφορία.
12. Απόλαυση που σου δημιουργεί ενοχές
PIZZA, γιατί δε σταματάω ποτέ μετά το δεύτερο... τρίτο... τέταρτο... και βάλε... κομμάτι!
13. Ποιο είναι το αγαπημένο σου vampire;
Ο "Angel", γιατί αποζητά απεγνωσμένα την εξιλέωση. Τα υπόλοιπα βαμπίρ με αφήνουν παγερά αδιάφορη.
14. Αγαπημένα Cartoon.
Κογιότ vs ΜπιΜπιπ! Θέλω έστω μια φορά να την πατήσει το ΜπιΜπιπ! Κακό το κογιότ, δε λέω... αλλά όχι και τόόόσο θύμα, πονάει η ψυχή μου!!!
15.  Ποιο είναι πιο σημαντικό: αγάπη, φήμη, δύναμη, ή  λεφτά;
Αγάπη... με διαφορά!
16. Αν μπορούσες να ζεις σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο, ποια θα ήταν, και γιατί;
Στο "σήμερα", αλλά να είχα γεννηθεί τη δεκαετία του '80. Δυσκολεύομαι να συμβιβαστώ με το χρόνο...
17. Μπορείς να θυμηθείς, τι έκανες σαν σήμερα, ένα χρόνο πριν;
Ήταν Πέμπτη και δούλευα μέχρι αργά το βράδυ.



Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Μανιταροσπιτάκι με γλόμπο!

Σας ευχαριστώ για τις συμβουλές στην προηγούμενη ανάρτησή μου και σας παρουσιάζω το δικό μου μανιταροσπιτάκι! Το έφτιαξα τελικά με αυτοξηραινόμενο βαρύ πηλό, αλλά δεν είναι καθόλου βαρύ, αφού το στρώμα γύρω από τον γλόμπο είναι λεπτό όπως και το καπελάκι. Τα κίτρινα κομμάτια φτιάχτηκαν χωριστά και αφού στέγνωσαν, τα έβαψα και τα κόλλησα με ατλακόλ. Αυτοσχεδίασα λίγο στο βάψιμο, χρησιμοποίησα χρώματα πορσελάνης στις δύο μοναδικές αποχρώσεις που είχα στο σπίτι, και στην κορφή έβαλα δερματάκι με χάντρες, γιατί βαρέθηκα να ψάξω για σωληνάκια. Η μεγάλη μου κόρη μού είπε πως από χρωματικής άποψης μοιάζει περισσότερο με καρότο παρά με μανιτάρι, αλλά δεν πτοούμαι, καθότι καλλιτεχνική αδεία επιτρέπονται τα πάντα! Δεν έβγαλα φωτογραφίες βήμα-βήμα, γιατί δεν ήμουν καθόλου σίγουρη πως θα πετύχει. Επιφυλάσσομαι στο δεύτερο...

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Παρακαλώ... τα φώτα σας!!!

Πριν από χρόνια είχα αγοράσει από τη Λήμνο ένα στολιδάκι που αγαπάω πολύ. Είναι το μανιταροσπιτάκι της φωτογραφίας.
Όπως ίσως θα καταλάβατε, το εσωτερικό του είναι ένας γλόμπος σε σχήμα αχλαδιού, με το μέρος που βιδώνει προς τα επάνω και ντυμένος με... εδώ κολλάω. Πηλός δεν είναι, είναι ελαφρύ, είναι συνθετικό υλικό, αλλά είναι δυνατόν να είναι fimo  ή cernit; Πώς θα μπορούσε να ψηθεί μαζί με τον γλόμπο; δε θα έσπανε; Στην κορφή έχει δυο εύκαμπτα σωληνάκια και το κομμάτι στο οποίο στηρίζεται η πετρούλα, είναι σκληρό και σαγρέ. Βάζω μερικές φωτο ακόμα, από άλλες γωνίες, μήπως καταλάβει καμιά σας κάτι περισσότερο. Θέλω να το αντιγράψω με άλλα χρώματα, παιδικά, αλλά δεν ξέρω τι υλικό να χρησιμοποιήσω. Α, και κάτι ακόμα: Στο υλικό είναι ορατά αρκετά δακτυλικά αποτυπώματα ή τουλάχιστον έτσι μοιάζουν, πράγμα που σημαίνει πως το υλικό στρώνεται με το χέρι. Αυτά!
Any ideas???