Και ζήσαν αυτοί καλά...

Ένα ιδιαίτερο δώρο είναι η σημερινή μου ανάρτηση, ένα καδράκι που έφτιαξα με πολύ μεράκι και με ακόμα περισσότερη αγάπη. Ο τίτλος παραπέμπει σε παραμύθι και το ζευγάρι της φωτογραφίας μοιάζει να είναι πραγματικά ευτυχισμένο, δε συμφωνείτε; Οι γατούλες μου θα μπορούσε να έχουν μόλις συναντηθεί και ν' ατενίζουν με ενωμένες τις μουρίτσες τους το κοινό τους μέλλον.  Ίσως όμως να βρίσκονται ήδη πολλά χρόνια μαζί και ν' αναπολούν τις ευτυχισμένες στιγμές από το παρελθόν τους. Ισχύει το δεύτερο, μια κι οι γατούλες μου δεν είναι παρά οι γονείς μου που στις 24, την Κυριακή του Πάσχα δηλαδή, συμπληρώνουν αισίως 45 χρόνια κοινής πορείας στη ζωή, γεμάτα με όλες τις γλυκές και πικρές στιγμές που συνεπάγεται ένα τόσο μακρύ διάστημα. Τους εύχομαι να συνεχίσουν ν' ακουμπάνε ο ένας στον άλλον με αγάπη κι εμπιστοσύνη για πολλά χρόνια ακόμη!

Η αλήθεια είναι πως με παίδεψε αρκετά το κάδρο, όχι τόσο οι γατούλες μου, όσο η κορνίζα τους, αλλά τελικά κατάφερα να τις δω όπως τις είχα φανταστεί. Οι γάτες είναι από βαρύ πηλό, τον οποίο έκοψα σύμφωνα με το πατρόν, το κάδρο είναι χοντρό κόντρα πλακέ θαλάσσης 28,5cm Χ 30cm , και η αυτοσχέδια κορνίζα είναι ύφασμα βουτηγμένο σε ατλακόλ, το οποίο έβαψα με χρυσό ακρυλικό, αφού στέγνωσε. Το μαύρο χρώμα όπως κι αυτό του φόντου είναι ακρυλικό. Τα μουστάκια είναι κομμάτια από μαύρη ντίζα και τα περιλαίμια από καφέ δερματάκι. Δυστυχώς δεν έβγαλα φωτογραφίες καθ' όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, γιατί ήμουν αρκετά λερωμένη και μόνη, αν όμως θέλετε να ρωτήσετε οτιδήποτε, μη διστάσετε. Να πω βέβαια πως είναι η πρώτη μου απόπειρα σε κάδρο με πηλό, οπότε ίσως θα έπρεπε να απευθυνθείτε στα πιο έμπειρα κορίτσια της "γειτονιάς", στις "συνήθεις υπόπτους" δηλαδή!