Πλακάκι από πηλό, με ρόδι και μπρούτζινο κλειδί.

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από την τελευταία μου ανάρτηση με κάποια κατασκευή, λίγο μετά την επίσκεψή μου στη Νίκη και στο "Ονειροποιείο" της. Αφορμή για να ξαναπιάσω υλικά στα χέρια μου ήταν ένα κλειδί γεμάτο αναμνήσεις... 

Πριν κατεδαφιστεί το σπίτι της γιαγιάς μου στο χωριό, η μητέρα μου φύλαξε διάφορα αντικείμενα, ανάμεσα στα οποία κι αυτό το μπρούτζινο κλειδί της εξώπορτας. Από παιδί το έβρισκα πολύ ξεχωριστό, καθώς δεν έμοιαζε σε τίποτα με εκείνα του διαμερίσματός μας στη Θεσσαλονίκη κι ήμουν βέβαιη πως ήταν αδύνατον να χωρέσει σε κάποια άλλη τσέπη εκτός από εκείνη της ποδιάς της γιαγιάς μου! Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα έμελλε να καταλήξει στα χέρια μου μαζί με ένα σπασμένο ρόδι-γούρι που πρόλαβα να πάρω από το σπίτι της αδερφής μου, πριν καταλήξει στα σκουπίδια... 

Πήρα λοιπόν ένα κομμάτι πηλό, το άνοιξα, πίεσα επάνω το μισό ρόδι, το κλειδί και τις πέτρες για να αφήσουν αποτύπωμα, μετά άφησα σκέτο το πλακάκι να στεγνώσει, το έβαψα και στο τέλος κόλλησα με ατλακόλ τα αντικείμενα και τις πέτρες. Το πλακάκι μου ήταν το δώρο στη μητέρα μου για τη γιορτή της που συνέπεσε σχεδόν με τη γιορτή της μητέρας και  κρέμεται στο τζάκι δίπλα στις γατούλες που είχα φτιάξει πέρσι το Πάσχα για την επέτειό τους. Δυστυχώς, η φωτογραφία έβγαινε σκοτεινή στον κλειστό χώρο κι έτσι το φωτογράφισα στην αυλή, στερεωμένο μπροστά σε μια γλάστρα. Και πάλι βέβαια τα χρώματα δεν αποτυπώνονται τέλεια... οι ανοιχτόχρωμες πέτρες είναι μελί κι όχι ροζ όπως φαίνονται στη φωτογραφία, και δένουν πολύ με το σύνολο. 

Αυτό που θα ήθελα να έχω δοκιμάσει, είναι πατίνα που νομίζω πως θα του ταίριαζε πολύ. Ίσως να το τολμήσω στο επόμενο...